2012: het loopt allemaal net ff anders.....

Sinds mijn laatste blog, hoe kan het ook anders, zijn dingen toch weer heel anders verlopen. Het seizoen was toen maar net begonnen, en zoals elk jaar stelde ik mijn doelen weer voor komend jaar. Als ik het goed heb, waren mijn passagiersaantekening en check op de ASW-24 en DG-202 de speerpunten. Het eerste puntje is zonder heel veel problemen gehaald, op een kompleet verkloot circuit met Cees Hendriks na dan. Cees kent zijn pappeheimers, en hij lulde mijn professioneel de "mousetrap" in. Het begon al aan de lier: We werden te langzaam gelierd met de 21 (80km/h) en ik drukte, zoals het hoort, lekker bij om niet meteen te hoeven ontkoppelen. Nadat ik op 280m van de lier kwam, begon Cees de oren van mijn kop te lullen. Ik zag een kist draaien en dacht: "FF hoogte tanken in dat belletje...." Niet dus. Ik zakte onderuit en kwam op 120m op verkort circuit. Cees vond het prachtig. Weer een slachtoffer aan de riem. Lul.
Het checkje daarna was een formaliteit. Dat wist Cees natuurlijk ook. Als goedmaker "kreeg" ik van hem de check op de 13. Ander had ik ook 2 vluchtjes moeten maken. Waarvoor dank, Cees.
Hierna pakte ik het plan Overland serieus op en besloot een week te gaan vliegen in Frankrijk. Op kamp met de GAE bleek de uitkomst te zijn, ik kon zo met ze mee. En daar leerde ik een nieuwe liefde kennen: De Ka-8.
Wat een geweldig ding is dat!

In een week tijd ruim 8 uur doorgebracht in dat apparaat. Vliegt super makkelijk en thermiekt als een gek. Menig dagje stond de rest aan de grond en was ik pleitte met die 8. Tot 1800m en ruim 20km van het veld. Heel even dacht ik dat ik het trucje begreep. Maar dat was natuurlijk niet het geval, maar ik heb er even aan mogen ruiken......Geweldig!

En toen belde op een maandag mijn grote vriend Stephan. Steef en ik zijn afgelopen jaar echte maatjes geworden. Hij loopt maar iets achter op mij, qua opleiding, maar op ambitieniveau heb ik een hele goede aan hem. Al doende filosofeerde wij afgelopen jaar over het scenario "Eigen Kist". De hele winter hebben we daarmee kunnen vullen. En alles kwam toch een beetje in een stroomversnelling, toen hij in het voorjaar al zijn theorie ook ff haalde. Wilde plannen waren ons deel: ASW-20's, Discus, LS-4, alles is zo'n beetje wel voorbij gekomen. Maar we gingen echt niet iets doen voor 2013. Konden we nog even sparen en nadenken over wat we nu werkelijk nodig hadden. Tot op de dag dat er een kist beschikbaar kwam op de club: de PH-1140 van Jan Hoekman en Cheval Robert. Een prima kist, met alleen een beetje waterschade......
Koortsachtig overleg. Een ASW-15. Wel een hele goede kist om mee te beginnen. Met trailer, maar ook met heel veel werk. Maar....
Sijt had er ook wel oren naar. Had afgelopen winter zich de blubber lopen slijpen en schuren aan de Mini Nimbus, samen met Marco Nierop. Het resultaat mocht er zijn: een super strakke kist, met alles erop en eraan. En dat trucje wilde hij nog wel eens doen met zijn oude liefde, de 3C. Het deed hem pijn aan het hart om te zien hoe de kist langzaam maar zeker achteruitging. En toen wij uiteindelijk de knoop doorhakte, waren er dus 3 man dolblij. En zo zie je maar: Het kan heel anders lopen dan je voorspeld hebt. 2012, en we hebben onze eigen kist.

Heel veel werk te verrichten, maar ook een prachtig vooruitzicht. Stel je toch eens voor: Volgend jaar weer in Frankrijk, maar dan met de 3C. En nu aan de slag. Plan 2012 bijstellen: Meer schuren en minder vliegen? Who cares. Ik heb er nu al zin in!

Start Seizoen 3: 1 april 2012

Een nieuw seizoen. Een nieuw begin met een nieuwe doelstelling.
Eerst dus maar weer van voor af aan beginnen: Checkstart vliegen op de eerste vliegdag. Wat ik me van vorig jaar nog kan herinneren is dat dit nogal roestig verliep. Een beetje onwennig, nog niet lekker soepel, en dus waren de nodige op en aanmerkingen van de instructeur volledig terrecht. Met dit in het achterhoofd ben ik vanochtend naar het veld gereden. Het weer had onze eerste officiele vliegdag al verpest gisteren, maar vandaag ziet het er beter uit. Welliswaar is het bewolkt en staat er een stevige bries uit het noordwesten, maar volgens mij is het vliegbaar. Cees Hendriks is vandaag de DDI, dus dat komt wel goed. Met het weer dan, zo gezegd. Of het met mijn checkstart goed komt, is maar de vraag. Cees is een zeer ervaren instructeur; we hebben hem tijdens de afgelopen najaarsvergadering erelid gemaakt vanwege zijn verdiensten op dit vlak. Al ruim 30 jaar is hij instructeur bij ons, en daarnaast geeft hij ook instructie voor TMG en PPL aspiranten. Die man ademt luchtvaart. Maar hij is ook zeer kritisch. Een perfecte vlucht bestaat niet bij hem. En dat is maar goed ook, anders kan je stoppen met vliegen. En aangezien de wind 60 graden cross in de baan staat, moet je meteen laten zien dat je nu een volwaardig GPL'er bent, want Cees checked vandaag alleen de brevethouders uit. Voor de overige aanwezige solisten is een groot gedeelte van het instructiecorps aanwezig. Want door de gecancelde dag van gisteren, moet er vandaag zeker een mannetje of 20 uitgechecked worden. Volle bak dus, en we beginnen dan ook meteen lekker vroeg. Na het snuffelrondje wordt er meteen gestart en rond een uurtje of 1 ben ik aan de beurt. Cees zit al in de 21, want door de wind en de lage buitentemparatuur voelt het ijzig koud aan. En aangezien de kabels nog even op zich laten wachten, is het in de gesloten 21 aangenaam vertoeven. Nadat we aangehaakt zijn, zie ik hoe de kabel zich strak trekt en zo zich weer een nieuw seizoen aandient. Heerlijk, hier heb ik 5 maanden op gewacht.
Mijn checkvlucht verloopt probleemloos. Ik heb het gevoel alsof ik vorige week nog gevlogen heb. Zo "roestig" als het vorig jaar verliep, zo soepel vlieg ik nu. De crosswind levert geen enkel probleem op, en Cees is op een paar kleine puntjes tevreden. Lekker, het seizoen is nu echt begonnen.
Een uurtje later staat de 23 voor mij klaar. Gelijk maar even mijn eerste vluchtje op de CF, om het laatste stof eraf te kloppen. Als ik aan de lier hang en om me heen kijk, zie ik voor mij de eerste cummeltjes al hangen. Ik vraag me af of ze wat doen, want het is inmiddels tegen 2 uur, en nog niemand is blijven hangen. Als ik ontkoppel zie ik dat mijn mechanische vario blijft hangen. Tenminste, dat denk ik, want dat gebeurt wel vaker in de CF. Ik tik heel voorzichtig op het panel om de naald weer terug op de door mij verwachte waarde te helpen, maar de vario blijft hardnekkig geparkeerd staan op 3m/s. Het zal toch niet......
Ik kijk direct terug naar de startplaats, en aangezien ik de laatste kabel van de set had, check ik waar de kabeltrekker rijdt. Maar deze staat nog naast de lier, dus dat geeft mij mooi de gelegenheid meteen boven de lier te draaien.
De vario blijkt niet stuk. Want als ik het volume opendraai van de LX komt het ozo gewenste melodietje uit de luidspreker.
Binnen een kwartiertje zit ik tegen de wolkenbasis aan op ruim 800m. Inmiddels zie ik de voor mij gestarte 13 ook mijn kant op komen, en een metertje of 350 onder mij aansluiten. Dit is nog eens een mooi begin van het seizoen! Heerlijk!!
Na een half uurtje gehangen hebben, breek ik mijn vluchtje af. Beneden staan er nog meer gegadigden, dus ik besluit niet te blijven hangen. Maar ik heb de smaak meteen te pakken. En als ik na een goed half uur terugloop naar de startplaats, zie ik de jaloerse blikken van met name Arent en Anton. De toon is gezet. Als dit de voorbode van het seizoen is, kan ik niet wachten. Bring it on!!

Breaking of the Wing

Toen ik 2 jaar geleden de opleiding begon had ik mijzelf een aantal doelen gesteld. Heerlijk pragmatisch, lekker om naar toe te werken, ondanks voor en tegenspoed. Dat laatste heb ik ook gekend, eerlijk is eerlijk. Het moment in Melle met Wim zal ik nooit meer vergeten, en ik denk dat hij hier exact zo over denkt. Elke keer als ik er over terugdenk, kan ik elke seconde van die vlucht terughalen en opnieuw beleven. Maar juist dat soort momenten van reflexie maakt dat je leert relativeren, en je openstelt voor tradities binnen de vliegwereld die misschien niet zo bekend zijn. En juist dat moment besloot ik dat als ik mijn wing zou halen, ik een van deze tradities zou willen toepassen, omdat de symboliek hiervan mij heel erg aanspreekt.
En dan hebben we het over de traditie "Breaking of the Wing".
Het idee achter deze traditie, stamt uit de rijke historie van de USAF. Daar geldt de heersende opvatting dat vliegeniers een uitdagend, maar ook potentieel gevaarlijk beroep uitoefenen, waarbij hulp van hoger hand soms erg gewenst is.
Het ritueel schrijft voor dat bij het behalen van de wing, deze in 2e gebroken dient te worden, waarbij de vlieger 1 deel zelf behoudt, en het andere deel schenkt aan een geliefd of belangrijk persoon. Deze 2 delen mogen tijdens het leven van de vlieger NOOIT EN TE NIMMER bij elkaar gebracht worden. Dit zou onheil en ongeluk veroorzaken. Er is maar 1 omstandigheid, waarbij de 2 losse delen weer bij elkaar gebracht mogen worden, en dat is als de vlieger komt te overlijden. Dan pas mogen de 2 delen bij elkaar gebracht worden, zodat deze verenigde wing het geluk bezegeld voor zijn volgende leven.
Vrijdagavond j.l nam ik vol trots mijn wing in ontvangst van Sijt, en nadat ik 's avonds thuis kwam, heb ik de schaar ter hand genomen, en deze in 2e geknipt. 1 deel heb ik aan mijn Nens gegeven, en 1 deel zal ik zelf op een zorgvuldig uitgezochte plek bewaren.
Hiermee is mijn laatste doelstelling volbracht en zal ik de rest van mijn leven met een halve wing in mijn brevet blijven rond lopen. En ik hoop dat dit nog heel lang zo blijft.

Zondag 2 Oktober Mission Accomplished: Geslaagd voor GPL

Afgelopen week is het snel gegaan. Vorige week zondag mijn doellandingen gehaald en verder met de laatste VVO zaken. Afgelopen woensdag betekende dat ik vrilles ging draaien met Lex. Deze kwam onverwacht op het veld en ik greep die mogelijkheid meteen aan om met hem de vrilles te doen. Ook Wim was van de partij, en met hem ging ik nog eens omhoog om de sliplanding te laten beoordelen. Dit ging eigenlijk prima en met de vooruitzichten van mooi weer in het weekeinde had ik snode plannen ontwikkeld: Als ik nu uitgechecked werd op de vrilles, zou ik examen kunnen doen! Ik voldeed in principe aan de eisen: 5 doellandingen en 6 theoriecertificaten. En toen zowel Wim als Lex na de oefeningen allebei suggereerde dat het misschien wel een goed idee was om mijn examens bij Freek aan te vragen, besloot ik dit meteen maar te doen. Tuurlijk, het was allemaal heel kort achter elkaar, maar zoals Stephan het mooi zei, zat ik nu wel in de goede flow en was het een kwestie van dit vast te houden. Ik besloot 's avonds meteen maar Freek te mailen, en ook meteen 2 andere examinatoren te vragen, om te voorkomen dat mij hetzelfde zou overkomen als Daan: 3 examenvluchten bij 1 instructeur vliegen die vervolgens niet geldig zijn! We spreken daarom nu ook over een DAANTJE (ongeldige examenvluchten door het vergeten te vliegen met 2 examinatoren). Maar daar later meer over......
Vandaag was natuurlijk een perfecte dag om examens te vliegen: Prachtig warm weer, een beetje wind (ook nog in de baan) en redelijk zicht ondanks de inversielagen en de hoge druk. En toch liep mijn eerste vluchtje niet lekker. Duidelijk toch wel last van wat zenuwen, ondanks mijn hartvochtige ontkenningen. De wisselbochten wilde ik te perfect maken, waardoor ze niet lekker strak waren, maar wat rommelig. Opzich voldoende, maar niet perfect. Ook mijn sliplanding liep er een beetje uit, dus Freek wilde dit opnieuw zien, maar dan strak. De tweede vlucht lukte dit heel aardig, en in principe was dit voldoende. Restte mij alleen nog de asymetrische overtrek, want de crosswindlandingen werden mij cadeau gedaan. Daar had ik er meer dan 60 van in mijn logboek staan. Laatste vluchtje met Sijt, die speciaal voor mij naar het veld was gekomen. Sijt, nogmaals dank hiervoor, de spekkoek is onderweg! Dus na de asymetrische overtrek nog een mooie sliplanding erin gegooid, om alle twijfel bij de examinatoren weg te nemen. En toen we aan de grond stonden, feliciteerde Sijt me ook meteen met het behaalde resultaat. Maar................ plotseling kwam Cees Hendriks aan benen met een gezicht dat niet goed stond. Of Sijt even bij hem wilde komen. Koortsachtig overleg tussen Hendriks, Sijt en Freek. De wenkbrouwen werden nog eens gefronst, en kort daarop riep Sijt me bij het illustere drietal.
"Het spijt me Peter, maar ik heb een foutje gemaakt.", meldde Sijt mij plotseling.
What the fuck?
"Uhm, die laatste sliplanding had een doellanding moeten zijn, en dat was ik vergeten je te vertellen".
Jezus, dat heb ik weer. Ja, en nu?
"Stap gelijk even in de 21, dan doen we dat meteen eventjes", hoorde ik Sijt nog zeggen.
Ik wil een verstandige indruk achterlaten bij het drietal, en floep er nog uit, dat vliegen geen kwestie mag zijn van "eventjes".
Die opmerking treft de roos, en de gefronste wenkbrouwen maken direct plaats voor brede glimlachen en goedkeurende woorden.
Dat was natuurlijk een inkopper, voorgezet door Sijt. Waarvoor dank.
Ik hijs me weer terug in de 21 en doe mijn checks opnieuw. Een vorm van gelatenheid maakt zich meester over mij, en ik besluit gewoon maar te doen wat ze van me vragen. Zo moeilijk is dat vandaag toch niet? Toch...........
Tijdens de start hoor ik toch enige frustratie in Sijt zijn stem, als ik hem het volgende hoor zeggen:
"Dit wordt een heel kort vluchtje Peter, dat begrijp je toch zeker wel hé? Dan weet je toch wat ik bedoel, niet?".
Voor dat ik besef en antwoord kan geven trek Sijt me op 180m los van de kabel.
Natuurlijk, bring it on.
Keurig de BOKS afgewerkt en onbezorgd op circuit. Onbezorgd op circuit zei ik. Zei ik.
Als ik uitrol op downwind zie ik de DH met Tom erin op ongeveer 20m links van me op gelijke hoogte. In een reflex kijk ik meteen naar rechts, om de status van het doellandingsveld te checken, want ik word geacht nu een sliplanding recht in dat gebied te maken. Maar aldaar staat de 13 geparkeerd, en op positie 2 ernaast staan de CF, die net geland is. En met de DH inmiddels voor mij, zijn mijn opties voor een geslaagde exercitie zo'n beetje tot 0 gedecimeerd. Eerst maar even afstand nemen van de DH en Tom heeft gelukkig heel goed door wat er aan de hand is. Als ik op base indraai, zie ik Tom helemaal naar positie 4 uitwijken, en ruimte voor me maken om in ieder geval ter hoogte van het doellandingsveld te kunnen landen. Inmiddels is de 13 ook bezig uit het doellandingsveld te geraken, en Sijt roept meteen:
"Zet 'm erin, dat ga je makkelijk halen!"
Ware het niet dat Eme Kadijk zich totaal niet bewust is van de hele situatie en besluit pontificaal in het doellandingsveld te blijven staan kijken naar onze verrichtingen.
"No way Sijt, ik zet 'm er niet in!", geef ik Sijt van repliek.
"Waarom niet, de 13 is weg, het lukt makkelijk!"
"Ik weet niet of je het ziet, maar er staat iemand in het doellandingsveld, en die maakt maar bar weinig aanstalte om plaats te maken!" meld ik hem terwijl ik al slippend op final hang.
"Ik zet hem tussen de CF en de 13 neer, ter hoogte van het doellandingsveld, daar moet je het mee doen."
En wonderbaarlijk strak parkeer ik slippend de 21 op de gewenste plek, zo strak zelfs dat Freek tijdens de evaluatie het niet kon laten aan mij te vragen of Sijtema aan de controls had gezeten. Ik vatte het op als een....................... nee, laat maar.
"Kijk, dit was nu een prachtig praktijkvoorbeeld", vatte Sijt mijn vluchtje samen.
"Daarom moet je het dus beheersen, om ook in dit soort situaties de kist goed aan de grond te krijgen."
Ik had het er inmiddels behoorlijk warm van gekregen, en kon me niet voorstellen dat dit ooit de bedoeling was geweest. Maar door deze actie was alle twijfel weggenomen en mocht ik de felicitaties van de heren in ontvangst nemen. Alleen nog de theorie overhoring nog even overleven met Freek, maar ook dat ging eigenlijk prima.
En toen zat ik daar.
Geslaagd voor mijn GPL.
Mijn doelstelling voor dit jaar bereikt, hetzij laat in het seizoen, maar toch. Door het prachtige weer, de snelle actie van Freek en Sijt en Cees, was het mogelijk om dit in 1 dag voor elkaar te krijgen. En dat geeft een enorm goed gevoel! En betekend dit dan het einde van deze blog?
Nee, zeker niet. Alleen de titel zal volgend jaar anders zijn, en de doelstellingen ook. Want zoals Sijt het vandaag al tegen mij zei: "Vandaag is pas het begin".
Vanaf vandaag gaat het zweefvliegen pas echt zijn geheimen prijsgeven, en aan mij de schone taak deze ontdekkingstocht nu alleen te gaan maken. Vanaf volgend jaar teken ik zelf mijn logboek, inspecteer en vlieg ik zelf de kisten in en ga ik vliegen op de DG-202 en de ASW-24. Wat een vooruitzicht! Ik ga er volgend jaar weer uitgebreid verslag van doen, maar eerst ga ik genieten van dit heugelijke moment: Ik ben vanaf nu GPL'er!!!!!

Zondag 25-09-2011:Weer een stapje verder!

Eindelijk na weken van meteorologische geselingen diende zich een periode aan van rustig weer. Gewoon gemiddelde wind, wel een beetje cross in de baan natuurlijk, aangenaam temperatuurtje en een redelijk onbewolkte hemel. Picture book weather. We hielden het al voor onmogelijk na al de weekeinden van gecancelde Open Dagen en nutteloos op en neer rijden tussen Egmond en de Wieringermeer. Maar onze gebeden werden gehoord, en onze Lieve Heer blijkt toch nog wat mededogen te hebben met ons zweefvliegers. En mij in het bijzonder. Want ik zat midden in een serie van doellandingen, en met drie reeds goedgekeurde crosswind landingen in de boeken, leek vandaag uitgerekend de dag om de resterende 2 pogingen te doen. Want de wind mocht dan wel 90 graden cross in de baan te staan, ik word er niet meer warm of koud van. Mijn vorige drie had ik gedaan met nagenoeg dezelfde condities, alleen met wat meer wind. Ik haalde de eerste drie van deze serie mij nog eens voor de geest, en kon me nog helder herinneren dat de headwind component, of beter gezegd het ontbreken ervan, mij bijna heel lelijk opbrak. Voor vandaag wist ik precies wat ik hiermee moest doen. Maar toen tijdens de briefing bleek dat ik een van de weinige lieristen bleek te zijn, greep ik deze gelegenheid aan om te anticiperen op de verwachting van deze dag. Het KNMI kleine luchtvaart sprak vanochtend over een ruimende wind, welke tegen de middag steeds meer in de baan zou komen te staan. De weg naar succesvolle doellandingen bleek dus vooral in het NIET vliegen te liggen. De eerste missie voor vandaag was dus om zeker tot 12.30 op de lier te blijven zitten. En dat is dus niet zo moeilijk. En verdomd, tegen 12.30 ruimde de wind steeds meer de baan in, en dat was voor mij het sein om voor aflossing te vragen. En tegen de tijd dat ik mij installeerde in de cockpit van de DH, stond ie al zowat recht in de baan! Mijn tactiek werkte. Sijt probeerde nog even onbedoeld roet in het eten te gooien, door mij te vragen een afwijkend circuit te vliegen (Marco had een gronddag....), maar dit verzoek wees ik resoluut van de hand.
"Nu even niet Sijt, ik zit midden in mijn doellandingen".
Met een begrijpende blik ging onze DDI op zoek naar de andere vrijwilliger, die achter mij opgesteld stond in de andere 23. Maar er diende zich meteen een nieuw probleem aan. Kort voor mij vertrokken 2 andere kisten, en een van deze twee ging met zekerheid het doellandingsveld bezetten, waar Maarten Fels reeds opgesteld stond om mijn poging te beoordelen. Tijdens de start zoek ik over de radio contact met een van de kisten die reeds op downwind aangeknoopt zijn. En deze reageert direct met de mededeling dat hij op positie 2 de kist aan de grond zou zetten. Maar de 1013 is een ander verhaal. Na herhaalde oproepen krijg ik geen reactie, en ik zie hoe deze vlieger met speels gemak vervolgens recht in het midden van het doellandingsveld tot stilstand komt. Damned!
Ik wurg er vervolgens nog een paar 0 rondjes uit, en zie vanuit mijn ooghoeken dat er tergend langzaam een Pandaatje aan komt rijden om de 13 van het veld te slepen. Ik besluit een geimproviseerd circuit ervan te maken, en op het moment dat ik op final indraai, zie ik de 13 voldoende ruimte creeeren voor mij om 'm erin te prikken. Poging 4 is succesvol. Opluchting.
De wind staat inmiddels recht in de baan, en doellanden is met deze omstandigheden een stuk makkelijker. Zou het me dan vandaag toch gaan lukken?????
Poging 5 gaat alles van een leien dakje. Echter deze keer staat er geen vrijwillige GPL'er om mijn poging te beoordelen, maar de instucteur himself. En in dit geval blijkt dat Wim Jacbos te zijn, die zijn vrije dag een zinvolle invulling kwam geven op het veld. Maar alle zenuwen verdwenen als sneeuw voor de zon, toen ik 'm midden in het doellandingsveld aan de grond zette. Een brede glimlach en een Ferme hand van Wim was mijn deel. Project Doellanding is met succes afgerond. De vlucht daarna besluit ik meteen een perfecte sliplanding eruit te gooien, dus op een roze wolk zit ik nu dit stuk te typen. En Sanne weet denk ik wel hoe dat voelt. Want die ging solo vandaag, en hoe! Met 2 solide landingen zet ze de familietraditie voort. In huize Rijs bevinden dit jaar zich 2 kersverse solisten, en Sanne heeft iets gepresteerd, wat al in jaren niet meer vertoond is: Eindelijk weer een vrouwelijke solist!!! Sanne, ik ben trots op je. En ik beoordeel volgend jaar met liefde de doellandingen van jou en je broertje Sybe. Kan ik dit jaar mijn GPL nog halen?
In theorie wel, maar met nog maar 1 maand te gaan, moet ik misschien dit baken verschuiven naar volgend seizoen. Maar ik hou nog hoop......

Borken, Doellandingen en ander Herenleed.......

Ja, ik zit er nu lekker in. Volop zomer, dus veel vliegen.
Zou je zeggen.
Wat een k%$&@#$*tweer! Eerst maar even het epistel Borken. Zomerkampo ZCH. Altijd goed voor veel pret en vliegplezier in Duitsland. In tegenstelling tot vorig jaar, waar ik er met een lang weekeindje maar bekaaid afkwam, had ik voor dit jaar een hele week geboekt bij Reisbureau Hoekman. Mijn gok pakte verkeerd uit. De hele week "platzrunde" vliegen, met gemiddeld 6 minuten op de klok. Met 5 Euries per start is toch snel omgerekend 60,- per uur. Dat gaat verdacht veel op werken lijken, kan niet de bedoeling zijn.
Maar het gezelschap dit jaar was meer dan de moeite waard. Een hele goede mix tussen Oud en Nieuw zou ik maar zeggen. En de witte Erdinger ging ook nog eens grif van de hand, inclusief instructie hoe deze uitgeschonken diende te worden in een gekoeld glas. Want heilschennis was ons deel, toen wij barbaren het bruine flesje ongekurkt aan onze gulzige lippen zette! Meine Herrn!!! Dat was niet de bedoeling!!!! Daar hadden de Duitse brouwmeesters niet al hun kennis en kunde voor ingezet! Neen, dit gerstennat diende volgens strak protocol en met respect voor traditie uitgeschonken te worden in een lang gekoeld glas, waarbij het residue met liefde en geduld eerst gewiegd moest worden waarna het licht schuimend de fles diende te verlaten, zodat het een wolk, zo u wilt een Cumulus van gefermenteerde hop en gerst creëerde in de goudgele kolom. De Wetenschap van het Bierdrinken is in goede handen bij onze Oosterburen. Wij hadden ons lesje weer geleerd. En wat ga je doen in deze helse omstandigheden? Doen voeg je nog een helse omstandigheid toe, inderdaad. Ik besloot, dwaas als ik was, aan mijn doellandingen te gaan werken. What was I thinking?
Dit zeggende krap ik nog eens op mijn hoofd. Want aangezien ons instructiecorps enigzins ingedikt was tot alleen Wim Jacobs en Jan Groenink, moest de beoordeling van de doellandigen door derde personen gedaan worden. GPL'ers wel te verstaan. De eigenaar van het Reisbureau kwam alszodanig in beeld. En deze bleek van het soort "Recht door Zee" te zijn. Wat wil je ook, hij was tenslotte ooit een Marine Officier. Maar die op papier principieële eigenschap bleek in combinatie met doellandingen niet echt lekker uit te pakken.
Voor mij.
Met militaire precizie bleek de brildragende Hoekman plots een bovenmenselijke gave te hebben om doellandingen op milimeters te beoordelen. Gedecideerd degradeerde hij mijn pogingen tot lachwekkende misbaksels waarbij over het resultaat met de jury niet gecorrespondeerd kon worden.
"Afgekeurd. Staartwiel voor het doellandingsveld de grond geraakt."
"Ja, maar Jan, hoeveel dan?" "Doet er niet toe, het hele toestel zat niet in het doellandingsgebied. Einde discussie."

"Deskundige beoordeling doellanding"

En gaande weg de week bleek dit schouwspel een besmettelijke ziekte te zijn, die snel nieuwe slachtoffers maakte. Eindelijk dacht ik in Marco Nierop een goede nieuwe beoordeelaar te hebben, maar ook dat was ijdele hoop. Zelfs toen ik een landingkje cadeau kreeg van Jan Groenink, bleek ik niet in staat een onafgebroken serie van 5 los te peuteren bij dit trio. En toen, eindelijk de laatste maandag van mijn week in Borken het thermisch werd, besloot ik dit toneelstuk te staken en de volgende pogingen in de Wieringen voort te zetten. Eindelijk mooi weer, met mooie wolkjes aan de blauwe lucht! Ik in de Delta Hotel en aan de lier omhoog. Op 240m laagte (ik weiger hier van hoogte te spreken) kwam ik vloekend en fulminerend van de lier. Wat een ongelofelijke rukstart! Inmiddels wist ik wel waar ik wezen moest voor stijgende lucht, en na 20 minuten tussen de 190 en 210m gejojood te hebben, pakte ik een zwak belletje op die me vervolgens naar wel 400m bracht! Dit was voldoende om al vechtend verder omhoog te komen, en zo bleef ik toch nog ruim 1,5 uur weg tot 1100m, toen ik teruggeroepen werd. AL met al toch nog een thermisch startje, want ik begon al ernstig vraagtekens te zetten bij mijn capaciteiten. En toen was Borken al weer over. Mijn vriend Stefan was inmiddels richting Spanje vertrokken, en moest ik van de comfortabele caravan ineens op een lekkend Hemamaatje overswitchen. Het Herenleed was compleet. Tijd om naar huis te gaan. Tijd om daar te laten zien dat doellandingen prima te doen zijn en geen obstakel zijn op the Road to GPL. Wordt vervolgd....

Gestart met de VVO!

Zo, dat was ff geleden. Intussen weer de halve wereld afgevlogen: Van Dubai naar Jakarta, Jakarta naar Ujang Padang, en vanuit daar door naar Ambon. De Molukken bezocht en hup, weer terug naar Makkassar, gelijk maar even door naar Manado om te relaxen in het paradijs en om voor het eerst te duiken! Toen weer terug naar Makkassar en door naar Jarkarta. Toen via Dubai weer terug naar Amsterdam. Zucht. Ik ben er nu even klaar mee. En tijdens die lange, saaie vluchten realiseer ik me hoe mooi onze sport nu eigenlijk is. Kijk, zo'n commercieel vluchtje is maar 6 minuten spannend. Voor de rest is het uitzitten van de tijd. Maar inmiddels ben ik zover dat mijn gemiddelde vluchttijd aardig aan het oplopen is, en letterlijk elk vluchtje dat ik nu maak meer spanning oplevert dan een vlucht naar Jarkarta. Drie weken geleden ben ik serieus begonnen met de VVO. Na het behalen van mijn theorie is nu de praktijk weer belangrijk geworden. Praktijk betekent nu 2 dingen: Veel vliegen op de eenzitters en met oefeningen omhoog. Dus veel startjes met crosswind landingen, symetrisch en asymetrisch overtrekken, slipvluchten en doellandingen. En tussendoor, ook steeds meer thermisch vliegen. Invoegen in bellen, het uitkijken en plannen. Maar ook met harde wind rekening houden, en zorgen dat je binnen bereik blijft van je veld, nette circuits vliegen, kortom steeds netter en nauwkeuriger vliegen. Soms even een VVO startje in de 21 maken met de instructeur vind ik ook leuk om te doen, je krijgt direct feedback op je acties. Slippen is echt heel vet om te doen. Ik vind het prachtig om de kist helemaal met de voeten dwars te gooien en met de knuppel en voeten 'm mooi in een rechte lijn over een sloot heen te jagen, met heel dik dalen op de klok! Ook in de landing is slippen gaaf om te doen, maar wel op tijd eruit te trappen! Want daar letten de instructeurs goed op! Als VVO'er wordt er nu echt op je gelet, dus vlieg je ook veel strakker.

We gaan nu lekker door, ik hoop voor of tijdens het zomerkamp mijn doellandingen gehaald te hebben, zodat ik in het najaar mijn praktijkexamens kan gaan vliegen. En zo dromen we langzaam van het behalen van het GPL. Want inmiddels vlieg ik 2 jaar en kan zeggen dat ik een hoop geleerd heb dankzij het uitstekende instructiecorps dat wij hebben. En het is leuk om te zien hoe nieuwe DBO'ers bij ons komen (en gaan....) Elke week zie je ze de dingen doen die ik ook gedaan heb; je ziet de onzekerheid, soms hun overmoed, maar vooral het enthousiasme. En ik hoop dat hier veel leden van blijven, actief worden in de vereniging, zich verder ontwikkelen tot goede vliegers en zo de vaste basis worden van onze club. Want in de jeugd hebben we een aardig groepje getalenteerde vliegers die zeer verdienstelijk presteren. Ze vliegen messcherp, een scheet is genoeg om ze een uur boven te houden en blijven geregeld lang genoeg weg om de hele club van bier te voorzien (wat ze overigens niet doen....). Maar goed, sinds ik afgelopen maart tot het bestuur ben toegetreden, ligt daar een schone taak. Een prestatiekist erbij, een 1 of 2 zitter zou wel eens een strategische zet kunnen zijn om deze groep vast te houden. Er wordt in iedergeval op de diverse fora uitgebreid bij deze optie stil gestaan. Ik ga komende weken jullie weer uitgebreid op de hoogte houden van mijn vorderingen!